Nad południową częścią położonej na Bałtyku wyspy Olandii, góruje wapienny płaskowyż. Obszar jest zamieszkały od 5 tys. lat, a jego mieszkańcy dostosowali swój tryb życia do wymogów fizycznych wyspy, czego konsekwencją jest unikalny krajobraz, stanowiący świadectwo nieprzerwanego osadnictwa od prehistorii po czasy obecne.
Ta niewielka wyspa pozbawiona była w przeszłości stałego kontaktu z lądem. Spowodowało to wykształcenie własnego systemu społecznego pozwalające na samowystarczalność zamieszkującej wyspę społeczności.
Według popularnej na wyspie ludowej legendy, szwedzka Olandia jest pozostałością wielkiego motyla, któremu odpadły skrzydła i zakończył swój lot w morzu.
Wpis: Krajobraz rolniczy południowej Olandii. Kryteria obiektu: K IV, V. Wpis na listę UNESCO: 2000 r. Wizyta: czerwiec 2015 r. Numer na liście UNESCO: 968.
